Meteen na haar bekering begint een storm van mystieke ervaringen. Op de terugrit van haar praktijk in de auto ziet zij plotseling een helder licht voor zich, stopt en hoort een stem: “Tu vivras au ciel et sur la terre“ ("Je zult leven in de hemel en op de aarde"). Dagelijkse verschijningen van de godsmoeder, van de H. Ignatius, talloze andere heiligen, talloze engelen, een heel vertrouwde en natuurlijke omgang met hen, zeer diepe gebedservaringen, zeer diepe inzichten in het gebeuren van goede vrijdag en in het bijzonder ook van stille zaterdag. Echter ook een zee van lijden, deels door zware natuurlijke ziekten zoals ernstige hartklachten, de zwaarste vorm van Diabetes Mellitus met complicaties tot aan verblinding toe, een levensgevaarlijke kankeraandoening, voornamelijk echter door "mystiek" lijden zoals
deelname aan Christus' lijden,
Wondtekenen aan zijn lijdenservaring, aan zijn verlatenheid aan het kruis, getekend met zijn wondtekenen en de bijbehorende pijnen. Zij neemt alles volkomen vrijwillig en waarlijk heroisch aan. Op een nacht wordt het lijden door een engel aangekondigd, in de volgende nachten haar jawoord meermaals binnengehaald. Uiterlijke charisma's, zoals plotselinge genezingen van zieken, welke snel door Basel rondverteld worden, gebeuren als bijkomstig.
De nachten zijn vol van visioenen, gebed en lijden. Vaak slaapt ze pas in de morgenuren uitgeput in, vervult het huishoudelijke werk tegen de middag, houdt spreekuren in de namiddag tot tegen de avond. Daarbij heeft ze de gave,
de toestand van de zielen
van de mensen te kennen en overeenkomstig te kunnen helpen. Ook schijnt de tijd stil te staan. Hoewel ze objectief slechts weinig minuten tijd voor elke patiënt heeft, heeft ieder het gevoel dat zij uren met hem gesproken en alles gezegd heeft, wat er te zeggen was. Doodvermoeid komt ze thuis. Handig verstaat ze het haar toestand voor alle vrienden, zelfs voor haar man, te verbergen. Ook de wondtekenen aan haar handen houdt ze verborgen. Ze ondervindt een eigenaardige schaamte voor ontdekking.
